Ο αυτισμός με τα μάτια μιας μητέρας...

"Το να μεγαλώνεις ένα παιδί με αυτισμό είναι μια δύσκολη αλλά ταυτόχρονα και μια άκρως ενδιαφέρουσα και διδακτική εμπειρία. Ξέρετε, προσωπικά, δεν συμμερίζομαι καθόλου την άποψη πολλών πως τα παιδιά αυτά στέλνονται στους πιο δυνατούς. Τυχαίνει να έχω έναν αυτιστικό γιο, όπως τυχαία έμεινα έγκυος σε δίδυμα και εντελώς τυχαία ανήκα στην κατηγορία των γυναικών που μπορούσαν να κάνουν φυσιολογικά παιδί. Απλά έτυχε.

Και για να σας πω και την πάσα αλήθεια δεν είμαι δυνατή, ούτε κάτι ξεχωριστό , είμαι μόνο μια μαμά. 

 

Όταν για πρώτη φορά ακούς τη διάγνωση του αυτισμού για το παιδί σου, γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω σου. Είναι σαν να μετατρέπουν το παιδί σου σε ένα μεγάλο σταυρό και να το καρφώνουν στις πλάτες σου. Και καλείσαι εσύ να προχωρήσεις  (άγνωστο προς τα πού) με ένα βάρος που αρχικά δεν μπορείς να πιστέψεις πως έχεις φορτωθεί. Και μετά πονάς από τα καρφιά και σε ενοχλεί ο σταυρός σου τόσο πολύ που θέλεις να τον αποτινάξεις από πάνω σου. Θυμώνεις που έλαχε σε σένα όλο αυτό. Ψάχνεις να βρεις τρόπους που θα εξαφανίσουν  το «πρόβλημα» , και ξεκινάς το ψάξιμο για να απαντηθούν όλα τα μεγάλα σου ερωτήματα αλλά και για να βρεις το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσεις. 

 

Και μετά από μεγάλη έρευνα βρίσκεις ανθρώπους που σου δείχνουν το δρόμο. Σε κρατούν από το χέρι για να σε βοηθούν να ξεκινήσεις το μακρινό σου ταξίδι. Έχεις μάθει πια πως ο δρόμος  θα είναι δύσβατος και ανηφορικός , ξέρεις πολύ καλά πως μόνο έτσι θα έχεις αποτέλεσμα.  Κάθε μέρα λυγίζεις …κάθε μέρα νοιώθεις το σταυρό του μαρτυρίου καρφωμένο στις δυο σου πλάτες ..δεν τον κοιτάζεις  όμως. Σκυφτή κοιτάζεις μπροστά , εκεί που η κορυφή του βουνού συναντά τον ουρανό .  Το βάρος του σταυρού και η τόσο μεγάλη ανηφόρα κουράζουν…κουράζουν πολύ! Γι αυτό και τα βήματα είναι μικρά . Κάποιες φορές μπορεί να σκοντάψεις και να κάνεις κάποια βήματα προς  τα πίσω . Δεν πειράζει, προσπαθείς και αυτό έχει σημασία. Μαθαίνεις να εκτιμάς το κάθε βήμα προς τα μπρός και να μην τα παρατάς όταν σκοντάφτεις . Σηκώνεσαι , σηκώνεις το κεφάλι και κοιτάζεις ψηλά το στόχο σου. 

 

Η διαδρομή δεν είναι μοναχική. Έχεις δίπλα σου τους ανθρώπους που σου κρατούν το χέρι και σε βοηθούν να μη χάσεις το δρόμο αλλά και να ελαφρύνεις για λίγο το βάρος από τις πλάτες σου. Μέσα από αυτούς βλέπεις αναμμένο το φως της ελπίδας. …. Μέχρι που έρχονται στο δρόμο σου και κάποιοι άλλοι που θέλουν να διώξουν  την πολύτιμη παρέα σου και να την αντικαταστήσουν με μια άλλη που πιθανότατα δεν  έχει επισκευθεί ποτέ το βουνό που περπατάς , δεν ξέρει καν για πιο λόγο βρίσκεσαι σε αυτό το σημείο αλλά και ούτε γνωρίζει που θέλεις να φράσεις. Δεν ήταν μαζί σου από την αρχή. Πώς να την εμπιστευτείς??

 

Τότε λοιπόν έχεις την ανάγκη να ξαποστάσεις λίγο. Να γυρίσεις το βλέμμα σου πίσω και να δεις που έφτασες. Να ρεμβάσεις την όμορφη θέα και να μη σκέφτεσαι τίποτα. Ούτε το στόχο ούτε την ανηφόρα. Να νοιώθεις μόνο τον καθαρό αέρα να σε χαϊδεύει απαλά και να νοιώθεις δέος για την ομορφιά που κατάφερες να δεις. 

 

Χρειάζονται αυτές οι μικρές ανάπαυλες. Μετά από αυτές βλέπεις με άλλη ματιά το στόχο σου. Ξέρεις πως έχεις καταφέρει πολλά και τολμάς να ονειρεύεσαι πως μια μέρα θα καταφέρεις να βγάλεις το σταυρό από την πλάτη σου και με πολύ αγάπη θα τον κρατήσεις από το χέρι για να ανηφορίσετε μαζί . Ύστερα θα του μάθεις να ανηφορίζει χωρίς να σου κρατά το χέρι , μέχρι που κάποια στιγμή θα μπορείς να τον αφήσεις να κατακτήσει μόνος του την κορυφή του…. Και εσύ παρέα με τους ανθρώπους που σου κράτησαν το χέρι από την αρχή, να καμαρώνεις  που τα κατάφερες.

Σ. Γ. Τ. "

 

 

Αναρτήθηκε από:

Νίκη Λουκά B.A., M.Phil.

Ειδική Παιδαγωγός