Ο Πάρις, 10 χρονών προβληματίζει με τη συμπεριφορά του τους γονείς, αλλά και τους δασκάλους του. Δεν μπορεί να καθίσει στην καρέκλα  παραπάνω από λίγα λεπτά. Κάνει συνέχεια ζημιές. Ζαλίζει τους γονείς του.  Βρίσκεται συνέχεια παντού. Δεν προσέχει όσα του λένε. Πετάγεται χωρίς να σκεφτεί. Βάζει τον εαυτό του σε μπελάδες, αλλά και σε κίνδυνο, παραγνωρίζοντας τις συνέπειες. Δεν ακολουθεί συχνά τους κανόνες, όχι γιατί επαναστατεί αλλά περισσότερο επειδή μάλλον τους έχει ξεχάσει. Είναι αξιαγάπητος, έξυπνος, λίγο μουρμούρης και μην του πεις να κάτσει να διαβάσει! Στο παρελθόν έχει χτυπήσει σοβαρά δύο φορές, καθώς έπαιζε.

«Ο Ιάσονας είναι ένας μικροκαμωμένος αλλά ευφυέστατος μαθητής της β' γυμνασίου. Έχει λίγους, αλλά καλούς φίλους και συνηθίζει να ασχολείται με κατασκευές και «πατέντες», όπως τις αποκαλεί. Οι συμμαθητές του τον περιγράφουν με τις εξής γλαφυρές λέξεις: εσωστρεφής, πρακτικός, εξυπνάκιας, έντονα κινητικός, ξεχασιάρης, νευρικός, συχνά βρίσκεται στον κόσμο του. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος, είτε συνηθίζει να χάνεται στις σκέψεις του και να ταξιδεύει μακριά από τα τεκταινόμενα της τάξης, είτε να είναι ανήσυχος και να ασχολείται με τις «πατέντες» του.

Αποδοχή της διαφορετικότητας

Η ικανότητα της μάθησης ανήκει μαζί με τη γλώσσα και την επικοινωνία στα βασικά, έμφυτα, ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Οι δυσκολίες στη μάθηση που συναντούσαν ορισμένα άτομα θεωρούνταν για αιώνες φυσική συνέπεια του γεγονότος ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο ικανοί. Η άποψη αυτή ενοχοποιούσε το ίδιο το άτομο για την αποτυχία του και συνηγορούσε στην εγκατάλειψή του από το εκπαιδευτικό σύστημα. Η σύγχρονη αντίληψη αναγνωρίζει ίδιες δυνατότητες στα άτομα με διαφορές μάθησης και εστιάζεται στην ανάπτυξη εναλλακτικών μεθόδων και προσεγγίσεων εκμάθησης.

Η ΔΕΠΥ ΔΕΝ παρουσιάζεται μόνο στα αγόρια, αλλά παρουσιάζεται 2-3 φορές πιο συχνά στα αγόρια απ’ ότι στα κορίτσια. Ωστόσο είναι μια διαταραχή που απαντάται και στα δύο φύλα. Τα κορίτσια μπορούν να διαχειρίζονται καλύτερα τα συμπτώματα και να φαίνονται περισσότερο ονειροπόλα και λιγότερο υπερκινητικά.

Τι είναι ΔΕΠ-Υ;

H διαταραχή ελλειμματικής προσοχής με υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ) περιγράφηκε για πρώτη φορά στην ιατρική βιβλιογραφία εδώ και εκατό χρόνια. Έχει πια καταλήξει να θεωρείται η πιο κοινή διαταραχή της παιδικής ηλικίας. Οι ειδικοί, οι εκπαιδευτικοί και όλοι όσοι ασχολούνται με παιδιά ξεχνούν ότι είναι μία χρόνια διαταραχή, η οποία αλλάζει πρόσωπα με το πέρασμα του χρόνου. Παιδιά τα οποία δεν έχουν διαγνωστεί στη δημοτική ηλικία διατρέχουν τον κίνδυνο να χαθούν στη δίνη άλλων ψυχιατρικών διαταραχών.

Ένα παιδί με παρορμητική συμπεριφορά και διάσπαση προσοχής πολύ συχνά στοχοποιείται από τα άτομα του  περιβάλλοντός του, τόσο από τους δασκάλους όσο και από τους γονείς του, αφού εύκολα εμπλέκεται  σε σχέσεις, όπου μπορούν εύκολα να δημιουργηθούν συγκρούσεις και προβλήματα. Η αστείρευτη ενέργειά του γίνεται κουραστική και πολλές φορές εξοντωτική για συμμαθητές, γονείς και δασκάλους. Πολύ πιθανόν να κατηγορείται γι’ αυτή του τη συμπεριφορά και να του ζητείται συστηματικά να δίνει εξηγήσεις για την όποια μη αποδεκτή πράξη του.

Σύμφωνα με νέα διεθνή επιστημονική έρευνα, η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) σχετίζεται με την καθυστερημένη ανάπτυξη πέντε περιοχών του εγκεφάλου και συνεπώς, όπως τονίζουν επιστήμονες, θα πρέπει να θεωρείται εγκεφαλική διαταραχή.

• Το άγχος δεν είναι απαραίτητα κάτι αρνητικό—μερικές φορές μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες.
• Τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και ελλειμματική προσοχή ίσως δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν ότι χρειάζονται βοήθεια για να διαχειριστούν το άγχος τους.
• Υπάρχουν τρόποι για να βοηθήσετε το παιδί σας να διαχειριστεί το άγχος του τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο.